Հիմա կանդրադառնամ մի թեմայի, որը շատերին դուր չի գա։ Խնդիրն այն է, որ մայիսի 9-ին նշեցինք մարտարվեստի պրոֆեսիոնալ մարզիչ, մարզիկ, հասարակական գործիչ Արթուր Նժդեի ծննդյան օրը։ Այս մասին ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է բլոգեր Ալեքսանդր Լապշինը։ «Արթուրի Հայաստան ժամանելուց արդեն երկու տարի անցել և նա իր ողջ խնայողությունները ծախսել է վիրավորների ու զոհվածների ընտանիքներին օգնելու համար, հայ մարզիկներին մարզում է բացարձակապես անվճար, իսկ մոտ մեկ տարի պարապել է նաև ՊՆ հատուկ ջոկատայիններին հետ՝ անվճար։ Ծնունդը նշեցինք ամենամոտ ընկերների շատ նեղ շրջանակում՝ Սեւանի ափին գտնվող համեստ, բայց հաճելի սրճարանում։Ինչպես ինձ ասացին, ռեստորանը, որտեղ նշեցինք մեր ծննդյան տարեդարձը, և մեր հարևանությամբ գտնվող Սևանա լճում գտնվող Ծովասարի ընտանեկան հանգստի համալիրը պատկանում են դաշնակցական հայտնի քաղաքական գործիչ Իշխան Սաղաթելյանին։ Արթուրը չգիտեր այդ մասին, դա ուղղակի համընկավ։
Բայց համալիրի տերերը շատ լավ գիտեին, թե ովքեր են եկել իրենց մոտ։ Նրանք կարող էին գոնե տղային զեղչ տալ, կամ նույնիսկ հարգանք ցուցաբերելով անվճար հրավիրել նրան։Ճակատագրի հեգնանքով Արթուրի ազգանունը Նժդեհ է, որը նրա իսկական ազգանունն է՝ ըստ անձնագրի։ Ինչպես գիտեք, Գարեգին Նժդեհը դաշնակցական շարժման առաջնորդներից էր։Սա հիանալի ցույց է տալիս, թե ինչպիսին է դաշնակցական շարժումն այսօր, որքան էլ դա տխուր հնչի։ Ի հավելումն մնացած ամեն ինչի, նրանց թույլ չէին տալիս այնտեղ նկարվել, ես այս մասին ավելի վաղ խոսել եմ։Պարզվեց, որ Արթուրն այժմ ապրում է Հրազդանում։ Իսկ երթուղային տաքսիով ամեն օր 500 դրամով գնում է մայրաքաղաք։ Այնուհետև, երկար աշխատանքային օրվանից և Հայաստանի ապագա չեմպիոններին տուն ուղարկելուց հետո, ոտքով գնում է դեպի Հրազդան ուղևորվող երթուղայինի կանգառ և վերադառնում Հրազդան։ Նա շտապում է տուն, քանի որ երեկոյան տասից հետո այլեւս տաքսի չի լինի, և նա պետք է նստի իր համար թանկ 3000 դրամանոց սովորական տաքսի։
Նույն պատճառով նա տեղափոխվել է Հրազդան՝ գումար չունի Երևանում բնակարան վարձելու համար։ Եթե նախկինում, մինչ ռուսների զանգվածային գալը, նա ինչ-որ կերպ գլուխ էր հանում, ապա այժմ վարձավճարն այնքան է բարձրացել, որ ստիպված է եղել լքել քաղաքը։Ինչո՞ւ եմ սա ասում:Ես անչափ հարգում եմ Արթուրին՝ Հայաստանի և հայերի հանդեպ նրա գործունեության և հայրենասիրության համար։ Ռուսաստանում մարդն ուներ ամեն ինչ՝ շքեղ տուն, լուրջ բիզնես, բազմաթիվ մարզիկներ, որոնք պատրաստ էին մեծ գումարներ վճարել՝ իրենցից չեմպիոններդարձնելու համար։ Բայց նա թողեց ամեն ինչ ու մեկնեց Հայաստան։ Նա նաև իր ողջ խնայողությունները օգտագործեց կարիքավորներին օգնելու համար:Այստեղ՝ Հայաստանում, մեծամասնությունը կարծում է, որ եթե մարդ լավ բան է անում, ուրեմն նա հարուստ հիմար է, որը փող ծածսելու տեղ չունի։ Դա միայն Արթուրի մոտ չէ, դա ընդհանրապես միտում է: Ոչ ոք չի մտածում, թե որտեղից են մարդասիրական օգնություն բերում իրենց տուն, ընդհակառակը, ոմանք կասեն՝ «քիչ ես բերել»։ Նրանք չեն հասկանում, որ մարդն իրենից պոկում է վերջին բանն ու տալիս իրենց։ Հայ մարզիկներից շատերն իրենց չեն տալիս այն հարցը, թե ով է այդ հզոր մարդը, ով ամեն օր իրենց հետ աշխատում է մարզահրապարակում։ Նա նրանցից փող չի վերցնում, երբեք չի դժգոհում ու ոչինչ չի խնդրում։ Նա, ամենայն հավանականությամբ, կյանքում այլ անելիք չունի, այնպես որ թող ճանապարհորդի և մարզի մեզ։
Անձամբ ես որպես ցինիկ հրեա, ով վաղուց կորցրել է հավատը մարդկային պարկեշտության հանդեպ, հայ Արթուրին անընդհատ ասում եմ՝ մի՛ նեղվիր, ոչ մեկին մի՛ վստահիր, ոչ մի բանի մի՛ սպասիր։Ես ասում եմ նրան, որ նրանք նույնիսկ շնորհակալություն չեն հայտնի ձեզ ձեր լավ գործերի համար, և երբ դուք հայտնվեք դժվարության մեջ, դառը հիասթափություն կզգաք այն փաստից, որ նրանք, ում դուք օգնել և աջակցել եք, թքած եմ ունեցել: Սկզբում Արթուրն ինձ հետ վիճեց, չհամաձայնեց, ասաց, որ չի կարելի այդքան ցինիկ ու անվստահ լինել։ Բայց ժամանակն անցավ, և ես շատ տխրեցի Արթուրից լսելով «Սաշա ջան, բայց դու շատ առումներով ճիշտ էիր»։
