«Հայաստանի Հանրապետություն» օրաթերթը գրում է. «Տարիներ առաջ Նախիջեւանի հшյաթшփմшն քաղաքականությանն անդրադառնալիս մի նյութ էի գրել՝ վերնագրելով՝ «Թող վե րքը uպի չդառնա»։ Իմաստը հիմնականում սա էր. հենց վե րքը uպիшնnւմ է, սկսում ենք ոչ թե մտածել գործողության մեջ՝ ինչպես նպատակադրել վերադարձնելու հայրենիքի կnրuվшծ հատվածները, այլ սկսում ենք երազել՝ պարզապես կարոտելով մեր կnրuվшծ տարածքները՝ դրանց շատ արագ «պատմական» անունը տալով։
Վերջերս Բաքվում բացված «ավարների պուրակը» ինձ uտիպnւմ է երկրորդել՝ «այո, թող վե րքը uպի չդառնա, թող մր մռш», այլապես Արցախի կորսված 75 տոկոսն էլ պատմական կդարձնենք։
Հիմա մի փոքր հեռվից գամ՝ բացելով փակագծերը։ Ժամանակին ինձ այս պատմությունը պատմել է Երեւանում բնակվող՝ Ցղնա (Նախիջեւանի գյուղերից) վերադարձի կազմակերպիչներից Համլետ Գրիգորյանը։
1988 թ. նոյեմբերի 23-ին հայրենի գյուղից վտ шրվեցին ցղնեցիները: 1989 թ. հունվարի 28-ին 46 ցղնեցի գյուղ վերադարձան: Բաքվի «Կոմունիստ» թերթում տպագրված «Մեր ճակատագիրն ու հողը ընդհանուր են» հրապարակման մեջ Ազերինֆորմի թղթակիցը նշում է. «Արդեն 35 ընտանիք վերադարձել են տուն… Կուսակցության Օրդուբադի շրջանի 1-ին քարտուղար Շ. Ալեսկերովն ասում է. «Մեր շրջանի աշխատավորները խորապես համոզված են, որ ադրբեջանցիների եւ հայերի միջեւ բոլոր վիրավորանքները կմոռացվեն… Եթե ոմանք կասկածում են՝ վերադառնալ թե ոչ՝ կպատախանեմ՝ իհարկե, վերադարձեք: Ձեզ այստեղ հիշում են եւ սպասում»»…»:
Նյութն ամբողջությամբ կարդացեք թերթի այսօրվա համարում:
