Անցած ամսվա ընթացքում Թուրքիայի նախագահն արգելափակել է ՆԱՏՕ-ի ընդլայնումը, նախազգուշացրել է Սիրիայում ԱՄՆ-ի կողմից աջակցվող քուրդ զի-նյալների դեմ նոր հար-ձակման մասին (սակայն ՔԲԿ-ի առաջացման մեղքի մեծ մասը Թուրքիայինն է՝ հրաժարվելով թուրք քրդերին իրավունք տալ,որը նրանք պահանջում են, և «ահաբ-եկիչ» տերմինը Էրդողան արժեզրկել է այնքան, որքան թուրքական արժույթը) և լարվածությունը մեծացրել Հունաստանի հետ, որը նույնպես դաշինքի անդամ է։
Արևմտյան մայրաքաղաքներում դժգոհություն կա նաև Ռուսաստանին ընդառաջ գնալու Թուրքիայի պատրաստակամությունից։ Շատերը հույս ունեին, որ Ուկրաինայի հակամարտությունը կս-տիպի Էրդողանին վերանայել իր սիրավեպը ՌԴ նախագահի հետ։ Փոխարենը գերակշռեց պատեհապաշտությունը։ Թուրքիան դեմ է Ռուսաստանի դեմ արևմտյան պատ-ժամիջոցներին և բացահայտորեն հրավիրում է ռուսական կապիտալը. տասնյակ ռուսական ընկերություններ, ներառյալ «Գազպրոմը», ծրագրում են իրենց գլխամասային գրասենյակները տեղափոխել Թուրքիա: Արտաքին գործերի նախարար Չավուշօղլուն վերջերս սիրով առաջարկեց Արևմուտքին մեղմացնել Ռուսաստանի դեմ պատ-ժամիջոցները։
Բայց վերը նշվածներից ոչ մեկը չի նշանակում Թուրքիայի և ՆԱՏՕ-ի հարաբերությունների մ-ահը: ՆԱՏՕ-ից Թուրքիայի դուրս գալը կամ վտ-արումը դեռևս ֆանտազիա է. Թուրքիան Սիրիայում պատ-երազմի առաջնագծում է և մոտ է Մերձավոր Արևելքի այլ հակամ-արտություններին. այն վերահսկում է մուտքը դեպի Սև ծով, որն առանցքային է եղել Ռուսաստանի բոլոր վերջին պատ-երազմների համար. այն նաև միջանցք է ծառայում Կենտրոնական Ասիայի և Եվրոպայի միջև առևտրի համար, հատկապես էներգետիկայի ոլորտում: «Ես նույնիսկ չեմ ուզում մտածել ՆԱՏՕ-ի մասին առանց Թուրքիայի»,- ասել է Եվրոպայում ԱՄՆ ուժերի նախկին հրամանատար Բեն Հոջեսը։
Թուրքիան նույնպես շահագրգռված չէ հրաժարվել ՆԱՏՕ-ին անդամակցելու զսպող գործոններից, և չկա վստահելի այլընտրանք: Ուստի Թուրքիան դաշինքի համար կմնա գլխացավանք, նույնիսկ այն դեպքում, երբ ինքը՝ Էրդողանը, անհետանա քաղաքական տեսադաշտից։ Բայց սա գլխացավանք է, որի հետ ՆԱՏՕ-ն ստ-իպված կլինի համակերպվել:
