Այդպիսի բան լսելով՝ ես պարզապես շո կ ապրեցի: Համաձայն եմ, որ այսօր շատ են խար դախությունները, սակայն այդ կնոջ տեսքը վստա-հելի թվաց: Այդ կինը պարզապես մի քիչ կարտոֆիլ էր խնդրում: Նա փող չէր մուրում, մաքուր հագնված էր, բայց կարտոֆիլ ու մակարոն էր խնդրում: Մի
վայրկյանում գլխումս 1000-ավոր մտքեր ծագեցին: Սակայն վստահ էի, որ եթե երկուսից երեք կիլոգրամ գնեմ, հաստատ չեմ սնանկանա: Ես ձեռքով կանչեցի այդ կնոջը, մենք շրջեցինք խանութի մեջ: Արդյունքում ես նրան տվեցի կարտոֆիլով, մակարոնով, կարագով, թթվասերով, հացով և հավի մսով տոպրակ: Մենակ տեսնեիք նրա երջանիկ հայացքը. նա ու ամաչում էր, և երախտապարտ էր: Տղամարդը խնդրում էր իմ հեռախոսի համարը, որ եթե հնարավորություն ունենա վերադարձնի գումարը: Ես էլ ասացի, որ ի սրտե օգնել եմ, և փոխարենը ոչ մի բան չեմ ակնկալում: Այդ երեկո պայ-մանավորվել էինք ընկերուհիներով հանդիպել
սրճարանում ու թեյել: Բնականաբար պատմեցի իմ հետ տեղի ունեցածի մասին: Ու ի՞նչ եք կարծում ինչ պատասխանեցին: Ընկերուհիներս ծա ղրի ենթարկեցին ինձ: Միամիտ, հիմար և անխելք ասացին: Ծшղ րեցին, որ ավելի լավ կլիներ նրшն տայի իմ աշխատավարձի քարտը, թող ամեն ամիս իմ փոխարեն ստանա: Ես այդ օրը հասկացա, որ
ընկերուհիներիս իրականում լավ չեմ ճանաչում… լուռ տաքսի կանչեցի և գնացի տուն: Ամուսինս առաջին հայցքից զգաց, որ մի բան այն չէ քանի որ ես տարօրինակ էի ինձ պահում: Երբ իմացավ ամեն ինչ, գրկեց ինձ և ասաց, որ ամեն ինչ ճիշտ եմ արել:Գուցե այդ չորս հազար դրամի մթերքը անծանոթ կնոջը ապրելու ուժ տա, օգնի հավատալ, որ աշխարհում դեռ կան բարի մարդիկ… Գուցե ինձ Աստված էր ուղարկել այդ կնոջը հույսի տեսքով…
