Նավասարդ Խաչատրյանը գրել է. Գորիս քաղաքում մի միջադեպ տեղի ունեցավ ինձ հետ, ցանկանում եմ այդ մասին կիսվել ձեզ հետ, և մի քիչ ընդլայնված խոսել դրա մասին Նախ, մինչև իմ հետ տեղի ունեցած միջադեպին անցնելը, ուզում եմ մի երկու բառով խոսեմ Ռուս խաղաղապահների ու նրանց հանդեպ որոշ հիմարների
արհամարհական պահվածքի, այդ խաղաղապահ տղերքի նկատմամբ թշնամանք եւ ատելություն սերմանող շիզոֆ րենիկների մասին: Քանի որ, Գորիսում իմ հետ տեղի ունեցած միջադեպը հենց անմիջական կապ ունի Ռուս խաղաղապահի հետ: Հիմարներ, էդ տղերքն էլ են ինչ որ մի մոր զավակներ, էդ տղերքին էլ են մայրեր, քույրեր, սիրած էակներ եւ հարազատներ սպասում: Էդ տղերքի կյանքն էլ է էսօրվա դրությամբ վտա նգի տակ դրված: Անշնորհակալ մի՛ եղեք: Պուտինի հերն էլ ան իծած, Նիկոլինն էլ, Արմենինն էլ, Սերժինը, Ռոբինն ու Լևոնինն էլ վրադիր: Սրանք բոլորը նույն ճաշից են լա փել եւ լա փում: Սրանց ինչ ուզում եք ասեք…,
ինքս էլ՝ սրանց էնքան եմ հայհոյել, որ արդեն սրանց անունը տալուց հետո մեխանիկորեն հայհոյանք է հայտնվում լեզվիս: Սակայն սովորական Զինվորին` այն էլ այն Զինվորին որ էսօր մեր Տղերքի հետ, մեր Տղերքի կողքին կանգնած նույն առաքելությունն են կատարում, ԷԴ ՏՂԵՐՔԻՆ ՀԱՐԳԵՔ Ու ՍԻՐԵՔ:
Այժմ անցնեմ էսօր ինձ հետ տեղի ունեցած միջադեպին:
Ուրեմն, Գորիս քաղաքում էի, եղանակն էլ բավականին ցուրտ էր, ձյուն էլ էր մաղում: կեսօրից մի քիչ անց էր` ժամը մոտավոր 3-4-ի կողմերը: Գորիսի շուկայի դիմացով իջնում էի: Գորիսի «7 աղբյուր»-ի դիմացի խաչմերուկում, մայթին` իմ կազմվածքով, նիհար-միմհար, բայց ինձանից մի քիչ բոյով մի Ռուս զինվոր էր կանգնած, խաղաղապահի (ուսադիրներով):
Հեռախոսով խոսում էր, եւ մի քանի վայրկյանը մեկ հեռախոսը ձախ ձեռքից տանում էր աջ ձեռքին, աջից ձախին, ձախից աջին…: Ու ամեն փոխելուց ազատ ձեռքը` ցրտից պահում էր բերանին ու փչում՝ ‘հո անում’: Մի տեսակ ցավ զգացի… չգիտեմ, չեմ կարող բացատրել էդ ինչ էր:
Միակ բանը որ այդ պահին մտքովս անցավ ու հիշեցի, դա այն էր` որ ինձանից մի քանի քայլ վերև ձյաձ Արմոյի հագուստի խանութն է, որտեղից մի քանի րոպե առաջ ես կոշիկ վերցրեցի: Արագ քայլեցի դեպի խանութ, քայլելուց մի քանի անգամ շրջվում ետ էի նայում, որ տեսնեմ են Ռուս տղեն դեռ նույն տեղում է: Տեղում էր:
Մտա խանութ, ձեռնոց վերցրեցի եւ արագ դուրս եկա: Մոտիկացա զինվորին, դեռ խոսում էր հեռախոսով…: Մի քիչ կողքերը պտտվեցի մինչև ավարտի խոսելը: Հենց հեռախոսը դրեց գրպանը մոտիկացա իրեն, բարևեցի, եւ առանց որևէ բան ասելու ձեռնոցը մեկնեցի իրեն: «Нет нет, Спасибо брат», ես առանց խոսքի ձեռքս ավելի առաջ եմ տանում որ վերցնի, իսկ ինքը մի քանի անգամ նույնը կրկնեց…:
Վերջում խնդրեցի որ վերցնի: Վերցրեց մի կերպ.., տեղում՝ ժպտալով հագավ, մի քանի անգամ կրկնեց` «Спасибо брат. Спасибо», ու վերջում` երևի մեխանիկորեն պատվի առավ, «չեստ տվեց», (դե այդ պատվի առնելու շարժումը Զինվորների մոտ սովորություն է..): Ինչևէ…: Թողեցի իրեն նույն տեղում իսկ ես շարժվեցի, շարունակեցի իմ ճանապարհը:
Նորից եմ կրկնում, ԷԴ ՍՈՎՈՐԱԿԱՆ ՀԱՍԱՐԱԿ ԶԻՆՎՈՐ ՏՂԵՐՔԻՆ ՀԱՐԳԵՔ ԵՒ ՍԻՐԵՔ: Իրենք ձեզանից բան չեն ուզում, չեն էլ ուզի, ընդամենը` հարգեք ու սիրեք իրենց: Այսքան բան: Գրառումը՝ Նավասարդ Խաչատրյանի ֆեյսբուքյան էջից
