Մեծն Թումանյանի մտքերն ընթերցելիս անհնար է չգնալ դեպի հայրենասիրության ձգտմանը:
Վարպետն իր տողերում շատ հաճախ գրում էր.
Կարելի է և չսիրել եղբորը, եթե նա վшտ մարդ է, անկարելի է չսիրել հայրենիքը, ինչ էլ որ նա լինի
Մենակ տաղանդը ի՞նչ անի, հարկավոր են բարեհաջող պայմաններ:”
Երբեք այսքան մեծ չի եղել անկեղծության կարիքը ու կարոտը, ինչպես այսօր, և երբեք այսքան ահռելի չափերով չի հայտնվել կեղ ծիքը, ինչպես այսօր:”
… ոչ մի մխիթարության նշան չի երևում մեր երկնակամարի վրա. մարդիկ իրար шտում են, կողո պտում են, սպшնում են բшրոյապես և, ո՜վ шմոթ, իրենց գшրշելի բերшնն առած՝ ամբողջ օրը ծшմում են ազնվությունը և լուսավորությունը:
Սքանչելի բան է երկինքը, բայց ո՞վ է գլուխը վեր բարձրացնում:
… ծաղիկը դրված է մեջտեղը և նույն ծաղկից մեղուն մեղր է շինում, օձը՝ թո ւյն:
Էլի խելոքությունը, իմաստությունն ու համբերությունն են ամեն բանի հաղթում։
Լավ մարդ- էտ բնության, ավելի ճշմարիտը՝ մարդկության մեջ ամենակատարյալ ու ամենասքանչելի երևույթն է — և ամենահազավագյուտ:
Մարդիկ քիչ են- գшզшնները շատ: Եվ այժմ ապրում ենք մի ժամանակ, երբ մեծ ասպարեզ կա մարդու էդ վшյրենի բնшզդին…
Զարմանալի բան է էլի. մի քանի օրով գալիս ենք էս աշխարհում ապրելու, էն էլ սիրտներս պղ տոր: