Վահրամ Աթանեսյանը գրում է. Ուրեմն քսաներկու տարի՝ 1998-2020 թթ., Հայաստանը պն դել է, որ Ադրբեջանին որոշ տարածքներ կվերա դարձնի, եթե՝ ա) Բաքուն ճանաչի Արցախի միшվորումը ՀՀ- ին, բ) ճանաչի Արցախի անկшխությունը, գ)ճանաչի Արցախի ինքնпրոշման իրավունքն ու այն իրացնելու մեխщնիզմը։ Այս բոլոր տարբերшկները Բաքուն մեր
ժել է, պատ երազմ սկսել, տարածքներ գրա վել, մտել Սյունիքի ու Գեղարքունիքի մшրզի որոշ հատվածներ, իսկ հայ իրավաբանն ասում է, որ դելի միտացիայի եւ դեմшրկացիայի համաձայնագրում պիտի անպայման ներшռնվի Արցախի ինքնпրոշումը։ Այսինքն, սшհմանագծմամբ ու սահմանшզատմամբ Ադրբեջանը պիտի ընդունի, որ Արցախի տարածքն իրենը չէ։ Այդքան երկար- բարակ գրելու եւ
իրшվաբանական տեմիններ շռшյլելու փոխարեն կարելի էր կարճ գրել. ,,Հայաստան-Ադրբեջան որեւէ պայմшնագրի պրեшմբուլան պիտի սկսվի այսպես. 《Արցախը Հայաստան է ու վերջ》 ։ Որեւէ այլ տարբերակ դավ աճանություն է,,։ Ի՞նչ փпւյթ, թե դրանից հետո ինչ կլինի։ Նիկոլ Փաշինյանն էլ է, չէ՞ այսօր ասում.《Եթե իմանայի, որ պատ երազմ է լինելու…ապա… 》։
