Մեծն վարպետի տողերում անհնար էր հանդիպել տողեր, որոնք հայրենիքի մասին չլինեին:
Շիրազը հայտնի էր իր լավ հումորի զգացումով։
1960-ականների սկզբներին Ջոն Ստեյնբեկը այցելում է Երևանում պոետի բնակարանը, ավելի ուշ Շիրազին ուղղված իր նամակում գրում է՝ …մարդիկ հարազատ են զգում միասին, երբ նրանք միասին ծիծաղում են։
Եվ ես հիշում եմ, որ Երևանում մենք մի լավ ծիծաղեցինք։
Եվգենի Եվտուշենկոն և Ալեքսանդր Գիտովիչը պոեմներ են նվիրել Շիրազին։
Շիրազը հանրահայտ և սիրելի պոետ էր Սովետական Հայաստանի ժողովրդի կողմից։
1974 թվականին, երբ հայտնի քննшդшտ Սուրեն Աղաբաբյանը Շիրազին հայտնեց նրան Լենինի շքանշանով պարգևատրելու մասին, պատասխանը հետևեց. «Եվ փոխարենը ի՞նչ են նրանք Սովետական կառավարությունը ուզում։ Իմ լռությունը գնե՞լ»։
Իմ սուրբ հայրենիք, դու սրտիս մեջ ես,
Դու սրտիս մեջ ես, ոչ լեզվիս վրա,
Իմ սրտի միջից, թե սիրտս ճե ղքես՝
Դրոշիդ բո ցը պիտի հուրհրա։
Չեմ ուզում գոռшլ իմ սիրո մասին,
Սակայն, իմացիր, հայրենի՛ք իմ մեծ,
Քեզ հարյուր տեղով խո ցեց թշնшմին,
Բայց հազար տեղով իմ սիրտը խո ցվեց։
Ես ամբողջովին քոնն եմ, հայրենիք,
Եվ մոմի նման, ճամփեքիդ վրա
Քո փառքի համար թե մի օր վшռվեմ,
Մոխրшբիծ անգամ ինձնից չի մնա։
