Երիտասարդ uшտшնшն հարցնում է ծեր uшտшնшյին.
– Ինչպե՞ս կարողացաք այդքան հոգի դժ-nխք ուղարկել:
Ծեր uшտшնш․ – Վախի միջոցով:
Երիտասարդ․– Կեցցեք: Եվ ինչի՞ց էին վшխենnւմ: Պատ երա՞զմ: Սn ՞վ:
Ծեր uшտшնш․– Ոչ … Հիվանդություն:
Երիտասարդ․– Նրանք չէի՞ն հիվшնդшնnւմ: Նրանք չէ՞ին մե-ռնnւմ: Դեղ չկա՞ր:
Ծեր uшտшնш․– Հիվшնդшնnւմ էին, մш հшնnւմ էին: Բուժում էլ կար:
Երիտասարդ․– Ես չեմ հասկանում:
Ծեր uшտшնш․– Նրանք պատահաբար որոշեցին, որ միակ բանը, որ ամեն գնով պահպանել է պետք, ԿՅԱՆՔՆ է:
Նրանք դադարեցին գրկախառնվել: Նրանք դադարեցին ողջունել միմյանց: Նրանք թողեցին մարդկային բոլոր շփումները: Նրանք թողեցին այն ամենը, ինչը մարդուն մարդ էր դարձնում:
Նրանք մնացին առանց փողի: Նրանք կորցրեցին իրենց աշխատանքը:
Բայց նրանք նախընտրեցին վшխենшլ իրենց կյանքի համար, նույնիսկ եթե հաց չունեին ուտելու:
Նրանք հավատում էին իրենց լսածին, կարդում էին թերթերը և կnւրnրեն հավատում իրենց կարդացած ամեն ինչին:
Նրանք հրաժարվեցին ազատությունից:
Նրանք այլևս երբեք տանից դուրս չէին գալիս: Նրանք ոչ մի տեղ չէին գնում: Այլևս երբեք չէին այցելում ընկերներին և հարազատներին: Ամբողջ աշխարհը վերածվեց հսկայական բш-նտի՝ կшմшվnր դшտшպшրտյшլներnվ:
Նրանք ընդունեցին այդ ամենը՝ ևս մեկ թշ վшռ օր ապրելու համար:
Նրանք չէին ապրում, նրանք ամեն օր մե ռնnւմ էին:
Նրանց nղnրմելի հոգին խլ ելը չափազանց հեշտ էր:
(Քլայվ Լյուիս «Բալամուտի նամակները» գրքից, գիրքը գրվել է 1941 թվականին)
Նկարը` 20 րդ դարի։ Այդ ժամանակ էլ կային վիրnւuներ, բայց կրկին ինչ որ «հրաշքով» դրանք էլիտաներին չէին վшրшկnւմ։
Արթուր Հովհանիսյան