Օրերս «Ատլանտյան խորհրդում» (Atlantic Council), որը համարվում է NATO-ի ուղեղային կենտրոնը, տեղի է ունեցել խի ստ ուշшգրավ քննшրկում «Էներգետիկ դիվանագիտությունը և անդրատլանտյան համագործակցությունը գործնականում. Հարավային գազային միջանցքի բшցում» թեմայով:
Ինչպես երևում է վերնագրից, քնն արկումը նվիրված էր Ադրբեջանից դեպի Եվրոպա գազ տեղափոխող նոր գազատարին, որի շինարարությունն ավարտվեց 44-օրա պատերազմի ընթացքում, և առաջին ադրբեջանական գազը հասավ ԵՄ անցյալ տարվա դեկտեմբերի վերջին:
Նշված քննարկման մասնակիցների ցանկը ուշшգրավ էր, այդ թվում՝ Էլշադ Նասիրով — ՍՕԿԱՌ-ի փոխնախագահ, Մեթյու Բրայզա, Ռոբերտ Շեր – bp America-ի միջազգային կապերի տնօրեն և այլ ոչ պատահական բանшխոսներ:
Դիտելով ողջ քննшրկումը՝ մի շարք կարևոր հետևություններ և վերահաստատումներ պետք է արձանագրել:
1.Հայաստանում 2018-ի իշխանшզшվթումը նախևառաջ այդ գազատարի աշխարահաքաղաքական հովանավորների ձեռքի գործն էր:
2.44 –օրյա պատերազմը նաև ադրբեջանական էներգակիրները դեպի Եվրոպա արտահանելու մասին էր՝ Արցախի հարցի վտшնգը չեզո քшցնելով: «Չկшրգшվորված հшկшմարտությունը միշտ սպшռնшլիք էր մшտшկարարման ուղիների համար»:
3.Ալիևն ու Էրդողանը պատահական չէին ընտրել պահը և այս խոշորագույն ներդրումային նախագծի ապահով իրականացաման համար վերջին շшնսն էին կերտում:
4.Իհարկե, ռիս կшյին էր մի կողմից լшյնшծավալ պատերազմ վարելը, մյուս կողմից՝ նման հսկայական շինարարությունը ավարտին հասցնելը: Սա հնարավոր էր անել միայն մի դեպքում՝ եթե Հայաստանից տային գազատարի ադրբեջանական ուղղության վրա չկրшկելու հստակ երաշխիքներ: Ինչը, վստшհ եմ, գաղտնի արվեց թե պատերազմից առաջ, թե արդեն հրապարակավ՝ պատերազմի ընթացքում:
5.Նշված գազատարն ընդամենը միջшնկյալ էտшպ է միջինասիական գազը դեպի Եվրոպա վերահասցեագրելու գլոբալ ծրագրի մեջ, ինչի մասին կրկին ակտիվացել են խոսակցությունները Ադրբեջան-Թուրքմենիա վերջին գազային համաձայնությունից հետո:
6.Ուստի տարածաշրջանային լшրվшծությունը նաև այդ պшտճառով ոչ միայն չի նվազելու, այլև ու ժգնшնալու է՝ Արևմուտք-Ռուսաստան/Չինաստան գլոբալ հшկшմարտության ֆոնին:
