Ռուս հասարակական գործիչ, քաղաքագետ Սերգեյ Կարնաուխովը թելեգրամյան իր ալիքում գրառում է կատարել, որտեղ մասնավորապես ասվում է.
«Ինձ օրական 100- ավոր անգամներ տան ջում են՝ հարցնելով՝ արդյոք իմ նախնիների մեջ հայեր կան։ Պատասխանեմ ՝ ոչ, չկան։ Սակայն իմ նախնիների մեջ բոլորը մարդիկ էին։ Եւ դրա համար ամենևին էլ պա րտադիր չէ ունենալ հայկական կամ այլ ար յուն, որ տարբերակել բարին և չա րը,
ճշմարտությունն ու կե ղծիքը, չվա խենալ հան ցագործությունը հան ցագործություն անվանելուց։ Բավական է մարդ լինել։ Բայց մեր օրերում հայտնվել է 2 ամենաբացասական շքեղություն՝ լինել մարդ ու սիրել հայրենիքը։ Ես միշտ հիշում եմ նման դեպքերում Լեւ Գումիլեւի խոսքերը: «Դուք կարող եք համապատասխանել ինքներդ ձեզ պատմության յուրաքանչյուր ժամանակահատվածում. դու կարող ես
ապրել՝ մնալով ինքդ քեզ հետ, դա տապա րտվելով ծա նր ճակատագրի, և հետո, թերեւս, դու ես, որ դիպչելու ես պատմության թելին, և դա քո ձեռքից կհնչի … »: Այս հատվածում կան բազմաթիվ շեշտադրումներ: Սակայն դա չպետք է դնել պատմության մեջ ներգրա վվածության վրա, այլ ամենակարևորի վրա ՝ մարդկության հետապ նդում: Անգամ անա րժան զր կանքներ զգալիս:
