«Երբ տեսնում եմ լիմուզինով տերտեր, երբ որ ես տեսնում եմ Սուրբ Հովհաննես եկեղեցու բակում սև մերս ա կայնում, 50-550 S 55 ու մի հատ դուռը բացում են ու մի մորուքով մարդ ա իջնում` ոսկեզօծ, ոսկեպատ:
Սոված- ծարավ երկրում` 36տոկոս աղքատությամբ, բլած հյուսիսով, թալ անած հանքերով ու պոչամբարներով, ես չեմ կարողանում հավատալ, հասկանու՞մ եք… էս վերջերս Արաբկիրում տեսնում եմ նորակառույց եկեղեցի, եւ 32 տարի դեռ չի կառուցվել աղ ետի
գոտին ու ես գնում եմ Գյումրի, Լենինական կամ մեկ այլ աղ ետի գոտի, 30-ամյակներում տեսնում եմ մամռակալած պատերից ներս, ու տեսնում եմ երեխաներին, ովքեր այդ պայմաններում են մեծանում ու չեմպիոններ են դառնում, իսկ մենք եկեղեցիներ ենք կառուցում ու օլիգարխների
նկարներ ենք կախում պատերին, ես ինձ վատ եմ զգում: Երբ որ ես Խրիմյան Հայրիկ կտեսեմ էն ժամանակ կասեմ, որ էս իմ երկիրն ա, էս իմ ժողովուրդն ա, էս իմ եկեղեցին ա»:
